Armia Krajowa powstała 14 lutego 1942 roku. Stało się to na rozkaz Naczelnego Wodza gen. Władysława Sikorskiego, na mocy którego Związek Walki Zbrojnej został przekształcony w Armię Krajową, nazywaną także Siłami Zbrojnymi w Kraju. Były to zakonspirowane siły zbrojne Polskiego Państwa Podziemnego, działające w czasie II wojny światowej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, okupowanej przez hitlerowskie Niemcy i Związek Radziecki. Armia Krajowa istniała do 19 stycznia 1945 roku.
Armia Krajowa podlegała Naczelnemu Wodzowi i Rządowi Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. Zadaniem Armii Krajowej było tworzenie struktur wojskowo-organizacyjnych na czas okupacji, mobilizacja społeczeństwa do walki bieżącej, ochrona Polskiego Państwa Podziemnego oraz przygotowanie kraju do powstania powszechnego, które miało wybuchnąć na okupowanych ziemiach polskich w okresie militarnego załamania III Rzeszy. W skład Armii Krajowej wchodziło około 200 organizacji wojskowych. W momencie maksymalnej zdolności bojowej, przypadającej na lato 1944 roku, siły Armii Krajowej liczyły ok. 390 tysięcy osób. W czasie powstania warszawskiego, w stolicy okupowanej Polski siły Armii Krajowej liczyły 50 tys. żołnierzy.