Podczas gdy dla ludzi sto lat to sędziwy wiek, którego osiągnięcie jest raczej rzadkością, w świecie zwierząt zdarza się to częściej. Dla niektórych gatunków jest to wręcz norma. Długowieczność zwierząt zależy od wielu czynników, takich jak warunki środowiskowe czy tempo ich przemian metabolicznych. To właśnie dlatego wiele omawianych poniżej przykładów żyje w zimnych wodach, choć i na lądzie można spotkać fascynujące osobniki.
Lubisz ciekawostki przyrodnicze? Więcej podobnych artykułów przeczytasz na stronie głównej Gazeta.pl.
Na lądzie najdłużej żyje żółw olbrzymi. Jonathana to prawdziwy rekordzista
Największa populacja żółwi olbrzymich zamieszkuje atol Aldabra należący do Republiki Seszeli, ale można je również spotkać na wyspie Zanzibar. Dorosły samiec żółwia olbrzymiego może mieć długość ponad 120 cm i ważyć 250 kg. Gady te znane są również ze swojej długowieczności. Obecny rekord należy do Jonathana, który w 2022 skończył 190 lat. Wynik ten trafił do Księgi Rekordów Guinnessa jako najdłużej żyjące zwierzę lądowe.
Najbardziej długowieczny ssak. Ten tytuł należy do wieloryba grenlandzkiego
Wieloryb grenlandzki jest także znany jako wal grenlandzki. Te wodne ssaki żyją w zimnych wodach Arktyki, subarktycznych obszarach Atlantyku i Morzu Ochockim. Osobniki z tego gatunku mierzą do 16 m długości i mogą warzyć 75 ton. Ich długość życia natomiast to nawet 210 lat.
Rekin polarny to najdłużej żyjący kręgowiec. Te drapieżne ryby żyją setki lat
Rekin polarny występuje w północnej części Atlantyku, Oceanie Arktycznym i Morzu Białym, najczęściej w głębinach wód. Rekiny polarne osiągają długość do 4,8 m, a średnia waga dorosłych osobników to około 400 kg. Najstarsza zbadana samica rekina polarnego dożyła blisko 400 lat.
Niezwykły przypadek nieśmiertelności w naturze. Ta niepozorna meduza może żyć wiecznie
Wyjątkowo interesującym przykładem długowiecznego zwierzęcia jest żyjąca w Morzu Śródziemnym meduza Turritopsis dohrnii. U tego gatunku występuje proces zwany transdyferencjacją, który polega na powróceniu organizmu do wcześniejsze formy rozwoju. Proces ten może zachodzić w nieskończoność, co oznacza, że meduza praktycznie nigdy nie umrze ze starości. Wciąż może jednak zostać zaatakowana przez drapieżniki lub umrzeć z powodu chorób.
