Dzień Matki Gromnicznej, inaczej zwany Ofiarowaniem Pańskim, ma stałą datę w kalendarzu świąt katolickich. Przypada bowiem na czterdziesty dzień po Bożym Narodzeniu, czyli 2 lutego. Tym samym kończy się okres śpiewania kolęd w kościele, a parafie oraz wierni rozbierają choinki. Skąd pochodzi nazwa święta, jakie ma korzenie oraz czym jest gromnica? Na te pytania odpowiemy w naszym artykule.
Więcej podobnych artykułów przeczytasz na stronie głównej Gazeta.pl
O co chodzi z 2 lutym? Święto Matki Bożej Gromnicznej obowiązkowe, czy nie?
Uroczystość Matki Gromnicznej obchodzimy zawsze 2 lutego. W tym roku wypada ona w środę. Choć nie jest to dzień wolny od pracy, jest bardzo istotny dla Kościoła Katolickiego. W tym dniu wierni zabierają na nabożeństwo liturgiczne duże woskowe świece, gromnice, które posiadają od momentu chrztu. Ofiarują także swoje prośby Matce Boskiej, uważając ją za pośredniczkę między Bogiem, a ludźmi.
Matki Boskiej Gromnicznej. Co to za święto i skąd wzięła się nazwa gromnica?
Ofiarowanie Pańskie, czyli oficjalna nazwa święta Matki Gromnicznej, pochodzi od greckich słów „Hypa-pante" oraz "Heorte ton Kataroin", co oznacza kolejno święto spotkania oraz oczyszczenia. Ma ono upamiętniać biblijną opowieść, według której rodzice ofiarowali Pana Jezusa w Świątyni Jerozolimskiej, symbolicznie poświęcając go Bogu. Ludowa nazwa katolickiego święta pochodzi natomiast od słowa "gromnica". Oznacza ono poświęconą świecę, która ma chronić wiernych przez całe życie. Natomiast etymologia słowa "gromnica" wywodzi się z wyrazu grom. Najprawdopodobniej dlatego ludzie wierzyli niegdyś, że ustawienie świecy w oknie chroni przed piorunami.
Zaskakujące pochodzenie święta Matki Boskiej Gromnicznej. Te tradycje były z nami już od dawna
Co zaskakujące okazuje się, że zwyczaje podobne do katolickiego święta były obecne w naszej tradycji jeszcze na długo przed kościołem. 2 lutego dawni Słowianie obchodzili święto pod nazwą "Gromnice". Dzień ten stanowił o zmianie pór roku z zimy na wiosnę i wiązał się ze stałym cyklem natury i życia. Zapalano wówczas ogniska i czczono boga Peruna, który był patronem urodzaju i pogody, modląc się do niego o ochronę i dobre plony.
