Zazwyczaj Melissa podróżowała ze swoją podopieczną - metrowej długości samicą węża boa imieniem Penolopa - umieszczoną w pluszowej torbie. Feralnego styczniowego dnia panował jednak mróz i kobieta zdecydowała, że schowa sobie gadzinę za pazuchę, aby ją ogrzać.
Nawet się nie zorientowała, kiedy węża już nie było. Wstrzymano pociąg, przeszukano cały skład (bez udziału właścicielki), ale nic nie znaleziono. Pracownicy metra uznali, że Melissa jest nieszkodliwą wariatką i zmyśliła całą historię.
Ku zaskoczeniu wszystkich, po niemal miesiącu Penelopa objawiła się ponownie - dostrzegł ją jeden z podróżnych . Polowanie, jakiego bostońskie metro jeszcze nie widziało, trwało 10 godzin. Niedługo potem Penelopa wróciła do stęsknionej właścicielki.
W lutym urzędnicy z zarządu bostońskiego transportu miejskiego (MBTA) przesłali pani Moorhouse rachunek wzywający do zapłacenia 650 $ za pokrycie ''kosztów dezynfekcji wagonów''. Kobieta konsekwentnie odmawia jednak zapłacenia rachunku i sprawa coraz bardziej nabiera tempa.
A dlaczego nie chce płacić? Otóż urzędnicy piśmie twierdzą, że wąż mógł przenosić m.in salmonellę , dlatego zastosowano odpowiednie środki dezynfekujące. Dla Melissy to jakiś żart, ponieważ jedynie węże jajorodne mogą stanowić zagrożenie roznoszenia takiej bakterii. Boa są żyworodne.
Dziewczyna i jej walka o sprawiedliwość to lokalna sensacja. Wielu mieszkańców Bostonu krytykowało ją za lekkomyślny transport zwierzaka , ale też skontaktowało się z nią kilku innych właścicieli gadów nieumiejących poradzić sobie ze swoimi podopiecznymi. Melissa zgodziła się wziąć pod swoją opiekę dwa z nich - kolejnego boa oraz pytona królewskiego.
Miała jednego, skończyła z trzema. Oby tylko nie podróżowała ze wszystkimi na raz.
