Te budowle zna każdy. Teraz możecie zobaczyć, jak 100 lat temu powstawały - na zdjęciach w kolorze

Tak wyglądała oficjalna inspekcja budowy Zapory Hoovera. Jedną z atrakcji był ''lot'' w rurze, zawieszonej wysoko nad korytem rzeki. Zdjęcie zrobiono w okolicach 1935 roku

Zapora Hoovera w latach 30. ubiegłego wieku była największą i najbardziej nowoczesną konstrukcją tego typu. Nigdy wcześniej nie użyto takiej ilości betonu, dlatego też technologie, z których korzystano podczas budowy, były testowane na ''żywym organizmie''. Zaporę oddano do użytku dwa lata przed planowanym zakończeniem prac. Specjalnie dla robotników wybudowano nieopodal miasto Boulder City (sama tama początkowo nazywała się Boulder Dam)

Budowa mostu trwała 13 lat do 1894 roku (zdjęcie zrobiono w 1889). Była to druga przeprawa wybudowana nad Tamizą. Zwodzone przęsła umożliwiają wpłynięcie wysokich nawet na 40 metrów statków oceanicznych - a w czasach budowy mostu, w końcówce XIX wieku, wysokich żaglowców.

Fot. domena publiczna

Most, prócz zwodzonych przęseł, ma również wysoko umocowaną kładkę dla przechodniów, na którą można się dostać schodami w wieżach. Jednak dopiero dzisiaj kładka jest popularnym celem turystycznym. Sto lat temu, po otwarciu mostu, piesi prawie z niego nie korzystali. Kładka służyła głównie prostytutkom i złodziejom. W 1910 roku zamknięto ją.

Góra Rushmore to pomnik pamięci. W jej zboczu wykuto podobizny czterech prezydentów USA. Prace nad pomnikiem trwały 14 lat. Twarze mają około 6 pięter wysokości. Uwieczniono tam Waszyngtona, Jeffersona, Roosevelta i Lincolna. Prace zakończono w 1941 roku.

Mówi się, że podczas wykuwania prezydenckich głów zrobiono pierwszą na świecie pracowniczą przerwę na kawę i pączka. Jednego mroźnego poranka, główny rzeźbiarz Gutzon Borglum znalazł swoich pracowników rozgrzewających się kawą. Od tej pory nakazał, aby codziennie o 10 rano czekały na niego i pracujących gorąca kawa i ciepłe pączki. Na zdjęciu z 1932 roku uwieczniono Borgluma i jego współpracownika nadzorujących wykonanie nosa prezydenta Waszyngtona.

To zdjęcie zrobiono w samym środku II wojny światowej. Kopułę Taj Mahal pokryto bambusowymi żerdziami, co miało ochronić ją przed bombardowaniem. Żołnierze, których uwieczniono na zdjęciu, to szeregowy John C. Byrom Jr., kapral Anthony J. Scopelliti i szeregowy Ray Cherry. John próbuje akurat złapać złotą rybkę, pływającą w marmurowym basenie.

Choć na zdjęciu pokazano tylko przykrytą kopułę, prawdopodobnie bambusem próbowano ochronić całą budowlę. Tak samo postąpiono w kolejnych wojnach, w które zaangażowane były Indie - w 1965 i 1971 roku. Czy to działało? Teoretycznie dla samolotów Taj Mahal miało wyglądać jak wielki stos drewnianych bali. Zważywszy na to, że GPS i widok z satelity nie były wtedy możliwe, a samo Taj Mahal stoi do dzisiaj, być może miało to sens.

Sacre coeur budowano w końcu XIX wieku. Na zdjęciu z 1880 roku powstaje właśnie dzwonnica bazyliki. Budowa bazyliki miała dwa cele. Po pierwsze miała być przebłaganiem za grzechy Paryża, które uważano za przyczynę porażki Francuzów w wojnie w 1871 roku. Wojna z Prusami mogła się zakończyć zburzeniem stolicy Francji. Kiedy jednak Paryż wyszedł z niej bez szwanku, postanowiono podziękować za to budową bazyliki.

Na zdjęciu pokazano pracowników budujących w 1882 roku Statuę w warsztacie Frédérika Augusta Bartholdiego w Paryżu. W tle widać prawie gotowe ramię, zaś po prawej stronie zdjęcia pokazano mniejsze modele ręki i głowy posągu.

31 stycznia 1865 roku, kilka miesięcy przed zakończeniem wojny secesyjnej, Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił 13. poprawkę do Konstytucji, na mocy której w USA zniesiono niewolnictwo. Francuski intelektualista Édouard de Laboulaye, który ostro sprzeciwiał się niewolnictwu, uznał, że to przełomowe wydarzenie należy upamiętnić budową wyjątkowego monumentu. Miał być to dar od Francuzów - sojuszników Amerykanów podczas wojny o niepodległość USA

W pracach nad posągiem brali udział m.in. Gustave Eiffel (zaprojektował szkielet z żelaznymi filarami) czy Joseph Pulitzer (dzięki jego finansowemu wsparciu udało się dokończyć budowę pomnika). Jeśli jednak chcecie przeczytać fascynującą historię budowy Statuy, zajrzyjcie TUTAJ

Lata 30. XX wieku to czas gigantycznych przedsięwzięć w USA, związanych z próbami przezwyciężenia wielkiego kryzysu. Na zdjęciu uwieczniono początki budowy mostu Golden Gate, który łączy San Francisco z hrabstem Marin po drugiej stronie cieśniny. Aż do czasu wybudowania mostu w 1937 roku do San Francisco można się było dostać od północy wyłącznie promem

Zanim podjęto ostateczne decyzje o budowie mostu, sam pomysł został oprostestowany właściwie przez wszystkie zaangażowane środowiska. Wątpliwości budziła nie tylko lokalizacja mostu - jest to rejon nawiedzany przez silne trzęsienia ziemi. Głównymi przeciwnikami byli właściciele promów. Mnożono kolejne zastrzeżenia co do projektu - że nie może mieć przęsła wbudowanego w koryto rzeki, bo mogłoby ono być zagrożeniem dla statków. Próbowano też jak najbardziej zmniejszyć koszt wybudowania mostu. Koniec końców przeważyły jednak względy ekonomiczne - bez szybkiej przeprawy przez cieśninę, San Francisco czekała stagnacja. Most ukończono w 4 lata. Dziś jest jednym z najbardziej znanych miejsc w Stanach Zjednoczonych i... ulubionym mostem samobójców

Tak wyglądała budowa Kolumny Nelsona w Londynie w kwietniu 1844 roku. Choć być może należałoby powiedzieć, że właśnie wtedy prace zostały akurat wstrzymane. Powodem - jak zwykle w takich sytuacjach - był brak pieniędzy. Pomnik miał upamiętniać poległego w bitwie morskiej pod Trafalgarem admirała Horatio Nelsona. Początkowo całą organizacją zajmował się Nelson Memorial Committee. Jednak szybko, bo już po niecałych 4 latach od rozpoczęcia budowy, skończyły się fundusze komitetu. Samą kolumnę rząd ukończył w kilka miesięcy, ale postać Nelsona stanęła na szczycie dopiero parę lat później - w 1849 roku, dziewięć lat po rozpoczęciu prac

Nie tylko brak pieniędzy wstrzymał budowę pomnika. Projekt zakładał przymocowanie do kolumny czterech tablic z brązu, na których ukazane miały być zwycięskie bitwy Nelsona. Przy ostatniej tablicy z reliefem bitwy o Cape St Vincent odkryto, że nie jest ona zrobiona z czystego brązu. Wytwórcy chcieli zaoszczędzić i dodali to stopu żelazo. Wsadzono ich za to do więzienia

Stonehenge naturalnie nie powstało w ubiegłym wieku. Jednak zdjęcie pokazuje nie jego budowę, a naprawę. Prace archeologiczne w Stonehenge, które uwieczniono na zdjęciu, odbywały się w 1919-1920 roku. W rzeczywistości to, co możemy oglądać dzisiaj w tym słynnym miejscu, w większości powstało w XX wieku. To wtedy ''naprawiono'' większość obelisków, ustawiając głazy w znanej nam dzisiaj konfiguracji. Prace w Stonehenge trwały od początku XX wieku do lat 60. Archeolodzy odtworzyli Stonehenge tak, jak uważali, że wyglądało ponad 4 tysiące lat temu.