Słodycze, których już nie ma
Guma Donald
Pod koniec lat 80 na dobranockę jeszcze musiały wystarczyć "Przygody wróbla Ćwirka", ale w Peweksach, i paczkach świątecznych można było już znaleźć gumy balonowe Donald. A w nich, rysunkowe perypetie bohaterów Disneya. Absurdalne historie Pluta, czy Myszki Miki dawały potwierdzenie naszym przypuszczeniom.
Bardziej kolorowi i weselsi niż Ćwirek bohaterowie istnieją i już wkrótce będzie można w telewizji obejrzeć ich przygody. Po gumach kulkach, "Bolku i Lolku", to właśnie "Donald" zapoczątkował wielką modę na żucie, która zapanowała, wśród polskiej młodzieży. Rynek "gumowy" rozrastał się - Hubba Bubba, miętowe Wrigey's i w końcu tureckie Turbo.
Guma Turbo
Tu nie chodziło tylko o żucie gumy, choć jej smak trudno byłoby zapomnieć. Liczyły się jednak przede wszystkim ukryte pod papierkiem obrazki samochodów. Na podwórkach i w szkole te unikalne były cenniejsze niż pieniądze. Handel, wymiana, gry na parametry były chłopięcym rytuałem.
"Turbo" zniknęły ze sklepów po tym, jak pojawiła się informacja (plotka?), że są rakotwórcze.
Krem z wiewiórką
Zabranie do szkoły kanapki posmarowanej ''wiewiórką'' było dość ryzykowne. Mogła niepostrzeżenie wyparować z tornistra, a zjedzenie jej na korytarzu wiązało się z koleżeńskim poczęstunkiem. Na takie okazje utarty nawet był zwrot: ''spóła działa'', a po chwili łakocie znikały.
Nikt nie wie czy producent ''wiewiórki'' inspirował się Nutellą, bo na krajowym rynku konkurencji nie miał. Jeśli szukać alternatywy to raczej w galaretce porzeczkowej, powidłach, albo... chlebie z cukrem.
Kukuruku
W przedbatonikowej erze wystarczyć musiały kakaowe wafelki. A przywieziony z Zachodu Mars czy Snickers porcjowało się nożem, by obdzielić nim domowników.
Brakiem batoników jednak mało kto się przejmował. Kukuruku, czy Grześ to przecież nie było to samo co masowo robione w polskich domach andruty z masą kakaową.
Kukuruku to było coś jednak więcej niż oferowała konkurencja. Pod papierkiem był nie tylko wafelek, ale i naklejka ze zwierzakiem. Można było ją przykleić na drzwi od pokoju, obok naklejek z Alfem...
Melodyjka z telewizyjnej reklamy ''Kukuruku jest chrupiące i kosztuje dwa tysiące'' budzi sentyment wśród 30-latków.
Oranżada w proszku
Nie do końca chodziło o to, by ją rozpuszczać w wodzie. Należało raczej szybko wsypać do buzi i popić kranówką, albo mineralną z małej szklanej butelki. Atrakcją były strzelające bąbelki, a kwaskowo-słodki smak kojarzył się wtedy jednoznacznie pozytywnie. I do tego niska cena, robiąc zakupy mama nie mogła się zorientować, że brakuje części reszty.
Vibovit
Choć Vibovit był z apteki, to ani trochę nie przypominał znienawidzonego tranu i innych specyfików, które musieliśmy wtedy łykać. To była raczej "oranżada", niewiele gorsza od tej ukochanej, w proszku. Rodzice podsuwali Vibovit pewnie po to, by nie śniły się nam pomarańcze.
Ptyś
W dużej, zielonej lub brązowej, a przede wszystkim zwrotnej butelce. Dla młodych chłopaków był niezastąpionym napojem, zwłaszcza po w-fie czy podwórkowym meczu. W takich sytuacjach ekspedientka z osiedlowego sklepu kaucji za butelkę nie liczyła, oczywiste było, że ''drużyna'' pije na miejscu.
Możliwe, że najpopularniejszy był ''Ptyś'' z Tarczyna, ale gazowany napój o tej nazwie produkowały dziesiątki państwowych przetwórni, podobnie jak małe oranżady i wody mineralne.
Lody Bambino
Kultowe już, śmietankowe lody w wafelku. W sklepowych lodówkach leżały obok mrożonych śliwek i musu truskawkowego.
Lentilky
Jeszcze ponad dziesięć lat temu zajadaliśmy się czekoladowymi drażami. Popularne były produkowane do dzisiaj kokosowe ''Korsarze'' czy orzeszki lub rodzynki w czekoladzie. W latach 80. i na początku 90. większe pożądanie niż krajowe ''groszki'' budziły jednak czechosłowackie Lentilky. Południowym sąsiadom zazdrościliśmy też ''Szkolnej'' z bakaliami.
Dopiero kilkanaście lat później dowiedzieliśmy się, że Lentinky mają swój zachodni odpowiednik, czyli M&M's.
Ps. Słusznie zauważyliście w komentarzach, że Lentilky jeszcze można kupić. Nasz błąd. Ale zostawimy je, bo nieodwołalnie kojarzą nam się z tzw. Dawnymi Dobrymi Czasami.
Lizaki gwizdki
To prawdopodobnie szczyt lizakowej pomysłowości. Na jednych można było gwizdać, na innych nawet wygrywać melodyjki. Lizaki gwizdki nie przetrwały próby czasu, a może mieli ich dość rodzice?
Oranżada w torebce
Była słodka i tania. I lepiej nie domyślać się z jakich składników musiała być robiona. W PRL-u woreczek był przezroczysty foliowy, później pojawiły się nieco mocniejsze.
Frugo
"No to Frugo" było nie mniej popularnym zwrotem niż "Czas na EB". W latach 90. firma przygotowała jedną z najlepszych kampanii reklamowych. Zdaniem ekspertów od reklamy, producent za bardzo uwierzył w swoją popularność i stwierdził, że już bardziej znany być nie musi. Reklamy zniknęły, zniknął tez napój ze sklepów.
Serwowit
Polski "szampan" produkowany był z... serwatki, cukru i drożdży. Taka kompozycja dawała bąbelki i niewielką zawartość alkoholu. Za to obecność serwatki usprawiedliwiała fakt, że ów napój stał w sklepie między mlekiem, a śmietaną. Rozlewany był też do podobnych butelek zamykanych sreberkiem. Jak smakował? Trudno byłoby go porównać z czymkolwiek.
