Mimo tego, że już luty w wielu miejscach w Polsce zima wciąż trwa w pełni. Obfite opady śniegu sprawiają, że na drogach od rana do wieczora kursują pługi, które mają za zadanie odgarnąć zalegający "biały puch". Nieodłącznym elementem tego procesu jest obfite posypywanie nawierzchni solą. Jednak aby ta dobrze spełniała swoją funkcję, musi mieć odpowiednie parametry, które zapewniają właśnie nasze tajemnicze obiekty.
Więcej podobnych artykułów przeczytasz na stronie głównej Gazeta.pl
Kopuły Fitzpatricka. Solne magazyny
Kopuły Fitzpatricka są specjalnymi magazynami, które GDDKiA wykorzystuje do przechowywania soli. Dzięki ich charakterystyczniej drewnianej budowie sól zachowuje niską wilgotność, co zapobiega zbrylaniu się i może być swobodnie wykorzystywana w pługosolarkach. Ich kształt ma jeszcze kolejny atut, opływowy kształt sprawia, że nie zagrażają im mocne podmuchy wiatru, a także nie zalega na nich śnieg. Oparte na betonowych fundamentach konstrukcje, są bardzo lekkie oraz bardzo tanie budowle. Zazwyczaj mają one po 30 metrów średnicy i 15 metrów wysokości. Natomiast największe mają nawet 41 metrów średnicy i 18 metrów wysokości, co pozwala im na zmagazynowanie ogromnej ilości soli. W Polsce do dyspozycji GDDKiA znajduje się około 300 magazynów na sól. Jednak nie wszystkie są typowymi kopułami Fitzpatricka.
Skąd się wzięły kopuły Fitzpatricka? Krótka historia
Pomysł na kopuły, które możemy znaleźć przy drogach, zawdzięczamy Kanadyjczykowi, Johnowi Fitzpatrickowi. Ten konstruktor był znany nie tylko ze swoich wynalazków. Zasłużył się też w świecie sportu. Był reprezentantem Kanady na Igrzyskach Olimpijskich w Amsterdamie w 1928 roku, gdzie zajął piąte miejsce w biegu na 200 metrów. Pierwsza kopuła jego projektu powstała już w 1968 roku i szybko zyskała uznanie w różnych działach przemysłowych. W Ontario w ciągu pierwszych 10 lat powstało aż 200 takich magazynów. Kolejnym interesującym wynalazkiem byłego sportowca jest system dziurkowanych rur, który do tej pory służy w Rzece Świętego Wawrzyńca. Ulatujące pęcherzyki powietrza uniemożliwiają wodzie zamarzanie, dzięki czemu żegluga na rzece możliwa jest przez cały rok.
